بررسی گلکسی A07؛ ارزان‌ترین گوشی سامسونگ در ایران ارزش خرید دارد؟

بازار گوشی‌های اقتصادی همیشه پر از سازش و محدودیت است؛ جایی که برندها برای پایین نگه داشتن قیمت ناچارند از بخشی از امکانات چشم بپوشند. اما گاهی یکی از همین مدل‌ها عملکردی فراتر از انتظار دارد؛ گوشی‌ای که نه‌تنها صرفاً «به‌درد بخور» است، بلکه در ازای مبلغ پرداختی، تجربه‌ای بالاتر از کلاس قیمتی خود ارائه می‌دهد. گلکسی A07 دقیقاً از همین دسته است.

سامسونگ با A07 نشان داده هنوز هم می‌تواند در پایین‌ترین پله‌های قیمتی، محصولی بسازد که هم از نظر عملکرد و هم از نظر دوام نرم‌افزاری، یک سر و گردن بالاتر از رقبا باشد. این گوشی شاید از جنس پلاستیک ساخته شده باشد و ظرافت طراحی مدل‌های گران‌تر را نداشته باشد، اما با پردازنده‌ای قابل‌دار، نمایشگری روان و وعده‌ی پشتیبانی طولانی‌مدت نرم‌افزاری، برای بسیاری از کاربران می‌تواند همان مدل اقتصادی بی‌دردسر و قابل اعتمادی باشد که دنبالش می‌گردند.

در ادامه به‌صورت جزئی‌تر به بخش‌های مختلف گوشی می‌پردازیم و عملکرد آن را در سناریوهای گوناگون می‌سنجیم تا ببینیم گلکسی A07 می‌تواند لقب «بهترین گوشی اقتصادی سامسونگ در سال ۲۰۲۵» را یدک بکشد یا خیر.

گلکسی A07 به‌نوعی ارزان‌ترین گوشی هوشمند سامسونگ در سال ۲۰۲۵ به‌حساب می‌آید و طراحی آن کاملاً در همین چارچوب شکل گرفته است. بدنه و فریم هر دو از پلاستیک ساخته شده‌اند و قاب پشتی طرحی از خطوط عمودی و الوار شکل را زیر نور به‌نمایش می‌گذارد؛ درحالی‌که خودش بافتی نداشته و سطحی کاملا صاف دارد. با وجود این تلاش برای ایجاد جلوه‌ای تازه، قاب پشتی به‌شدت مستعد جذب چربی و اثر انگشت است و خیلی زود ظاهر تمیز خود را از دست می‌دهد.

فریم تخت دستگاه که در تمامی گوشی‌های اخیر سری A دیده می‌شود، به گوشی حس مدرن‌تری می‌دهد؛ اما همین تخت بودن و ابعاد بزرگ باعث می‌شود ارگونومی چندان مطلوبی نداشته باشد. با این حال وزن دستگاه متعادل است و در استفاده‌ی روزمره احساس سنگینی ایجاد نمی‌کند.

دکمه‌های پاور (ادغام‌شده با حسگر اثر انگشت) و تنظیم صدا طبق الگوی Key Island روی برآمدگی ملایمی در سمت راست فریم قرار گرفته‌اند. در پایین فریم هم مجموعه‌ی آشنای پورت USB-C، اسپیکر تکی و البته جک ۳٫۵ میلی‌متری هدفون دیده می‌شود تا همچنان استفاده از هدفون‌های سیمی در A07 به‌عنوان آخرین بازمانده‌ای از سامسونگ که این درگاه را حفظ کرده است، بدون نیاز به تبدیل یا هر چیز اضافه‌ی دیگر ممکن باشد

قاب پشتی A07 برخلاف سایر اعضای اقتصادی گلکسی، نفس راحتی از تعدد لنز‌های دوربین کم‌کیفیت می‌کشد؛ البته که کره‌ای‌ها به استفاده از یک دوربین رضایت نداده و ماژول عمق‌سنج را را نیز برای آن درنظر گرفته‌اند، به‌این ترتیب دو دوربین در قالبی عمودی و به‌پیروی از سایر گوشی‌های سری A، به‌صورت پیوسته و کپسولی در پشت دیده می‌شود. خوشبختانه برجستگی ماژول بسیار اندک است و هنگام قرار گرفتن روی سطح صاف، گوشی تعادل خود را حفظ می‌کند.

گلکسی A07 نسبت به نسل قبل یعنی A06، حدود ۵ گرم سبک‌تر و ۰٫۴ میلی‌متر نازک‌تر شده است، اما از نظر جنس و حس بدنه تغییر قابل‌توجهی ندارد. سامسونگ در مشخصات رسمی اشاره‌ای به نوع شیشه‌ی محافظ نمایشگر نکرده و بعید است از پوشش مقاومی مانند Gorilla Glass استفاده شده باشد، بنابراین استفاده از محافظ صفحه از همان ابتدا توصیه می‌شود.

نمایشگر گلکسی A07 از پنل PLS LCD با وضوح ۱۶۰۰ × ۷۲۰ پیکسل استفاده کرده است که مسلما تجربه‌ی بصری پنل‌های OLED را چه از نظر غنا و پوشش رنگ، چه روشنایی و چه زاویه دید ارائه نمی‌دهد که البته با توجه‌به قیمت این گوشی و نیم‌نگاهی به‌رقبا قابل چشم‌پوشی است.

با وجود رزولوشن 720p، تراکم پیکسلی نمایشگر برای استفاده‌ی روزمره کافی به‌نظر می‌رسد و نوشته‌ها و آیکون‌ها وضوح قابل‌قبولی دارند. با این حال در مقایسه با پنل‌های 1080p، لبه‌ی حروف و جزئیات ریز در تصاویر چندان شارپ نیستند و هنگام مطالعه یا مشاهده‌ی محتوای متنی، می‌توان اندکی تفاوت را احساس کرد.

خبر خوب این‌که نرخ نوسازی صفحه‌نمایش حالا به ۹۰ هرتز رسیده که تجربه‌ی نرم‌تر جابجایی بین صفحات و منوها را در پی دارد. همچنین گوشی به‌صورت خودکار این نرخ را در زمان‌هایی که صفحه لمس نمی‌شود (مانند تماشای ویدئو)، به ۶۰ هرتز کاهش می‌دهد تا مصرف انرژی پایین‌تر بماند.

حداکثر روشنایی صفحه‌نمایش نیز برای استفاده در فضاهای بسته قابل قبول است، اما متاسفانه زیر نور مستقیم خورشید، شدت روشنایی به‌قدری پایین است که شاید مجبور شوید روی صفحه سایه بیاندازید تا آن‌را تماشا کنید. به‌عبارتی روشنایی خودکار چندان به‌بهبود خوانایی صفحه در محیط‌های بیرون کمکی نمی‌کند.

رنگ‌ها نیز تمایل محسوسی به سردی دارند و تون کلی صفحه به آبی نزدیک است. به همین دلیل استفاده از حالت Eye Comfort Shield یا فیلتر نور آبی پیشنهاد می‌شود تا خستگی چشم در استفاده‌های طولانی کاهش یابد. در نبود فناوری OLED، عمق رنگ مشکی محدود و کنتراست پایین نیز آزاردهنده می‌شود. دقت رنگ صفحه‌نمایش هم باتوجه به چیزی که در جدول مشاهده می‌کنید، قابل‌اتکا نیست اما مانند سایر فاکتورها، به‌دلیل ماهیت اقتصادی بودن گوشی به‌ناچار باید با آن کنار آمد.

متاسفانه اسپیکرهای این گوشی عملکرد بسیار ضعیفی دارند؛ خروجی صدا عمدتاً روی فرکانس‌های زیر متمرکز است و در ولوم‌های بالا با نویز و خش قابل‌توجه همراه می‌شود، به‌طوری‌که عملاً خبری از بیس و میدرنج نیست و در قطعات شلوغ، تفکیک صدا کاملاً فرو می‌ریزد.

حتی در آهنگ‌های خلوت‌تر نیز افزایش حجم صدا کیفیت را به‌شدت کاهش می‌دهد و تنها در محیط‌های آرام می‌توان روی وضوح نسبی وکال یا اجرای تک‌ساز حساب کرد. در مجموع، بلندگوی این دستگاه صرفاً برای پخش صداهای ساده و تک‌کاناله مناسب است و توان لازم برای ارائه تجربه‌ای قدرتمند یا متعادل را ندارد.

شاید حرفی که این گوشی برای گفتن داشته باشد استفاده از سریع‌ترین تراشه بین گزینه‌های با قیمت مشابه خودش باشد. سامسونگ در این مدل از تراشه‌ی Helio G99 مدیاتک استفاده کرده که در میان گوشی‌های زیر ۱۰ میلیون تومان عملاً رقیبی ندارد و به‌خوبی از پس اجرای برنامه‌های روزمره برمی‌آید. در مقایسه با نسل قبل یعنی Helio G85، جهش محسوسی در عملکرد دیده می‌شود؛ چه در باز کردن اپلیکیشن‌ها و چه در اجرای هم‌زمان چند برنامه.

در کاربری روزمره، سرعت اجرای برنامه‌های پرمصرفی مثل تلگرام، واتساپ، اینستاگرام یا اپلیکیشن‌های مسیریابی کاملاً قابل قبول است. دستگاه واکنش سریع و پایداری دارد، هرچند در هنگام جابه‌جایی میان چند برنامه‌ی باز یا بازگشت به اپ‌هایی که مدتی در پس‌زمینه بوده‌اند، گاهی با تأخیر کوتاه یا بارگذاری مجدد روبه‌رو می‌شود. چنین رفتاری در گوشی‌های اقتصادی رایج است و در تجربه‌ی روزمره، مزاحمت جدی ایجاد نمی‌کند.

همانطور که مشاهده می‌کنید، در بنچمارک‌های تک‌هسته‌ای و چندهسته‌ای، گلکسی A07 نسبت به سایر میان‌رده‌ها و اقتصادی‌های سامسونگ، عملکرد بهتر یا برابری دارد. در مقایسه با گوشی ردمی A5 شیائومی که به‌نوعی یکی از رقبای A07 محسوب می‌شود، شاهد عملکرد بسیار بهتری از سوی A07 هستیم.

به‌دلیل برخورداری از نمایشگری با وضوح 720p، گلکسی A07 می‌تواند بازی‌ها را روان‌تر از مدل‌هایی با تراشه‌ی مشابه اما وضوح 1080p اجرا کند و از این رو، یکی از مناسب‌ترین گزینه‌ها برای بازی در بازه‌ی قیمتی زیر ۱۰ میلیون تومان به شمار می‌آید. البته این موضوع بیشتر در مورد عناوین سبک صدق می‌کند؛ زیرا در بازی‌های سنگین‌تر مانند شوترها یا آثار بتل‌رویال نظیر Delta Force، عملکرد دستگاه در سطح تنظیمات Standard یا Medium و با نرخ حدود ۳۰ فریم خواهد بود؛ اگرچه کاهش جزئیات بافت‌ها نیز به‌دلیل سرعت بالای صحنه‌ها چندان محسوس نیست.

با این حال با کاهش تنظیمات گرافیکی می‌توان به نرخ ۶۰ فریم نسبتاً پایدار دست یافت و تجربه‌ای روان و قابل‌اتکا به‌دست آورد. گوشی اقتصادی سامسونگ حتی در مقایسه با مدل‌های موجود در بازه‌ی قیمتی تا حدود ۱۵ میلیون تومان نیز تجربه‌ای قابل‌توجه در زمینه‌ی بازی ارائه می‌دهد.

رابط کاربری One UI همواره از سنگین‌ترین پوسته‌های اندروید به شمار می‌آید و A07 هم از این قاعده مستثنا نیست. با وجود تراشه‌ی قدرتمند، گاهی می‌توان کمی لگ یا افت سرعت در انیمیشن‌ها مشاهده کرد، به‌ویژه در زمانی که چند فرآیند هم‌زمان در حال اجرا هستند. با این حال برای کاربرانی که استفاده‌ی آن‌ها به پیام‌رسان‌ها، مرور وب، تماشای ویدئو و اپلیکیشن‌های سبک محدود می‌شود، تجربه‌ی کلی روان و مطمئن خواهد بود.

سامسونگ در این گوشی از حافظه‌ی ذخیره‌سازی UFS 2.2 استفاده کرده که نسبت به استاندارد قدیمی‌تر eMMC سرعت بسیار بالاتری دارد و باز کردن برنامه‌ها و انتقال فایل‌ها سریع‌تر از بیشتر رقبای هم‌قیمت انجام می‌شود. این موضوع در کنار عملکرد پردازنده باعث شده A07 از نظر سرعت کلی، یکی از چابک‌ترین گوشی‌های اقتصادی بازار باشد.

سامسونگ برای A07 باتری ۵۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی در نظر گرفته که متاسفانه شارژدهی مطلوب گوشی‌هایی با باتری مشابه را ندارد و در استفاده‌ی روزمره ۳۰ درصد دوام کمتری نسبت‌به ردمی A5 از خود نشان می‌دهد. این گوشی حتی در مقایسه با A17 که از همان باتری و تراشه استفاده می‌کند نیز زودتر خالی می‌شود و نکته‌ی اسفناک آن‌که این وضعیت در پخش ویدیو هم برقرار است. این مسئله عادی به‌نظر نمی‌رسد و شاید ریشه در باگی نرم‌افزاری یا کرنل سیستم‌عامل داشته باشد که باید دید که این مشکل در آینده رفع خواهد شد یا خیر.

متاسفانه درون جعبه آداپتور شارژ وجود ندارد و باید به‌صورت جداگانه تهیه شود. تنها نکته‌ی مثبت در این زمینه، پشتیبانی از شارژ سریع ۲۵ واتی سامسونگ است.

اگر فکر می‌کنید که شاید آداپتور نیز از آن چیزهایی باشد که مانند جک هدفون، وجود آن در جعبه مایه دلگرمی شما باشد، باید بگوییم که کره‌ای‌ها در این مورد استثناء قائل شده‌اند و اقتصادی‌ترین گوشی سامسونگ را از داشتن آداپتور در جعبه محروم کرده‌اند. البته شاید دلیلش این است که این گوشی از شارژ ۲۵ واتی پشتیبانی می‌کند که در هرصورت باید آداپتورش را باید جداگانه تهیه کرد.

گلکسی A07 با نسخه‌ی جدید One UI 7 بر پایه‌ی اندروید ۱۵ عرضه می‌شود؛ یعنی همان نسخه‌ای که روی میان‌رده‌های گران‌تر سامسونگ هم دیده می‌شود. با این حال، آنچه A07 را از سایر گوشی‌های اقتصادی متمایز می‌کند، سیاست نرم‌افزاری بی‌سابقه‌ی سامسونگ است؛ شش نسخه‌ی اصلی اندروید و شش سال بروزرسانی امنیتی. در این بازه‌ی قیمتی، چنین پشتیبانی‌ای تقریباً بی‌رقیب محسوب می‌شود و برای کاربرانی که می‌خواهند چند سال از یک گوشی استفاده کنند، نقطه‌ی قوت بزرگی به شمار می‌آید.

رابط کاربری One UI 7.0 طبق معمول ظاهر آشنا و انسجام بالایی دارد. چینش منوها، بخش تنظیمات سریع و صفحه‌ی هوم همان چیزی‌ است که کاربران سامسونگ به آن عادت دارند؛ ساده، منظم و پر از جزئیات شخصی‌سازی. البته حجم بالای انیمیشن‌ها و جلوه‌های گرافیکی باعث می‌شود تجربه‌ی کار با سیستم، گاهی نسبت به گوشی‌های میان‌رده‌ی قدرتمندتر اندکی کندتر به‌نظر برسد.

محمدحسین معیدفر

بررسی One UI 7؛ شیرجه در دل تغییرات با چاشنی آزمون و خطا

مطالعه '39

با وجود شباهت ظاهری به مدل‌های بالاتر، نسخه‌ی A07 از نظر امکانات نرم‌افزاری محدودتر است. برخی قابلیت‌های پیشرفته مانند Smart View برای انتقال تصویر به تلویزیون یا ویژگی‌های مبتنی‌بر هوش مصنوعی از جمله Circle to Search در این مدل غیرفعال شده‌اند. همچنین از قابلیت‌های جدیدتر سامسونگ در زمینه‌ی ویرایش هوشمند عکس یا خلاصه‌سازی متون خبری نیست؛ البته چنین تصمیمی برای حفظ عملکرد روان سخت‌افزار اقتصادی دستگاه یا توجیه برچسب قیمتی منطقی به‌نظر می‌آید.

اپلیکیشن‌های پیش‌فرض سامسونگ مانند گالری، مرورگر اینترنت و اپ دوربین با ساده‌ترین نسخه‌ی ممکن ارائه شده‌اند. محیط دوربین امکانات ضروری نظیر حالت پرتره، پانوراما و عکاسی حرفه‌ای را در خود دارد، اما خبری از قابلیت‌های پردازش پیشرفته‌ی تصویر نیست. با این حال سرعت اجرای برنامه‌ها و پایداری سیستم در طول استفاده، رضایت‌بخش است.

نرم‌افزار گلکسی A07 به‌نوعی نماینده‌ی فلسفه‌ی سامسونگ در دنیای اقتصادی‌ها به‌شمار می‌رود؛ رابطی آشنا و کامل بدون زرق‌وبرق اضافی اما با پشتیبانی طولانی‌مدت. شاید خبری از هوش مصنوعی و امکانات حرفه‌ای نباشد، اما ثبات و دوام نرم‌افزاری چیزی است که در این رده‌ی قیمتی، ارزش بیشتری دارد.

گلکسی A07 با مجموعه‌ای دوگانه در بخش پشتی عرضه می‌شود که در ظاهر تفاوت چندانی با مدل‌های بالاتر سری A ندارد، اما در عمل ماهیت کاملاً اقتصادی خود را آشکار می‌کند. دوربین اصلی از حسگر ۵۰ مگاپیکسلی استفاده می‌کند و در کنار آن، تنها یک سنسور کمکی برای تشخیص عمق میدان قرار گرفته است. خبری از لنز فوق عریض یا ماکرو نیست که برای محصولی در این بازه‌ی قیمتی قابل‌پیش‌بینی بود.

هنگام عکاسی با حالت پیش‌فرض ۱۲ مگاپیکسلی کیفیت عکس‌ها چنگی به دل نمی‌زند اما وقتی آن را روی حالت ۵۰ مگاپیکسلی قرار می‌دهیم، نتیجه بهتر می‌شود و می‌توان جزئیات تمیزتری را شاهد بود. با اینکه ماژول دوربین دوتایی است، اما دوربین دوم تنها از حسگر تشخیص عمق ۲ مگاپیکسلی بهره می‌برد و صرفا در زمینه‌ی فوکوس بهتر و تشخیص سوژه از پس‌زمینه کاربرد دارد.

در شرایط نوری مناسب، دوربین اصلی قادر است تصاویری با جزئیات قابل قبول ثبت کند. وضوح بالا در حالت ۵۰ مگاپیکسلی کمک می‌کند تا عکس‌ها شارپ‌تر به‌نظر برسند، اما پردازش سنگین این حالت باعث می‌شود ثبت هر تصویر چند ثانیه طول بکشد و گاهی تأخیر محسوسی ایجاد شود. در حالت خودکار، سامسونگ برای کاهش نویز و افزایش روشنایی، پردازش تهاجمی‌تری اعمال می‌کند که در نتیجه، بافت‌ها گاهی نرم‌تر و رنگ‌ها کمی مرده‌تر از واقعیت ثبت می‌شوند.

دامنه‌ی دینامیکی محدود به‌ویژه در صحنه‌هایی با کنتراست بالا، باعث می‌شود بخش‌های تاریک و روشن عکس جزئیات چندانی نداشته باشند. در محیط‌های کم‌نور، ضعف حسگر به‌وضوح دیده می‌شود؛ نویز زیاد و از بین رفتن جزئیات و رنگ‌ها از جمله مشکلات معمول هستند. حالت شب هم تفاوت محسوسی ایجاد نمی‌کند و گاهی به‌دلیل پردازش طولانی، عکس‌ها دچار تاری حرکتی می‌شوند.

نکته‌ی جالب، تفاوت عملکرد دوربین A07 و A17 در شب و محیط‌های تاریک است. با این که هر دو مدل از حسگر و تراشه‌ی یکسان بهره می‌برند، اما تفاوت بسیار زیادی در عکس‌های ثبت‌شده دیده می‌شود. دلیل آن را می‌توان نرم‌افزار ساده‌تر دوربین و الگوریتم‌های پردازشی سبک‌تر عنوان کرد تا به‌نوعی تفاوت میان این دو مدل حس شود.

عملکرد دوربین در عکاسی از سوژه‌های نزدیک یا پرتره‌ها رضایت‌بخش‌تر است. تفکیک سوژه از پس‌زمینه دقت خیلی بالایی ندارد، اما در بیشتر موارد، نتیجه برای اشتراک‌گذاری در شبکه‌های اجتماعی کافی به‌نظر می‌رسد. رنگ پوست در نور طبیعی متعادل ثبت می‌شود، هرچند جزئیات چهره گاهی بیش از حد نرم می‌شوند.

دوربین سلفی نیز عملکرد خوبی در حد یک گوشی اقتصادی دارد. تصاویر از نظر وضوح و نوردهی متعادل‌اند و در نور مناسب، رنگ پوست طبیعی‌تر ثبت می‌شود. برای تماس‌های ویدئویی یا ثبت عکس‌های روزمره، این دوربین عملکردی قابل‌قبول ارائه می‌دهد.

به‌طور کلی، دوربین گلکسی A07 برای استفاده‌ی روزمره و ثبت سوژه‌های ساده مناسب است، اما در شرایط نوری دشوار یا هنگام نیاز به جزئیات دقیق، محدودیت‌های خود را آشکار می‌کند. در این سطح قیمتی، هدف A07 ارائه‌ی کیفیت تصویری «قابل اتکا» بوده نه خلاقیت تصویری و در همین چارچوب، عملکردش منطقی به‌نظر می‌رسد.

گلکسی A07 را می‌توان نمونه‌ای کم‌ادعا اما کارآمد از فلسفه‌ی طراحی سامسونگ در رده‌ی اقتصادی دانست. محصولی که قرار نیست با ظاهر لوکس یا امکانات خاص خودنمایی کند، اما دقیقاً همان جایی می‌درخشد که اغلب رقبا لغزش دارند؛ پایداری، عملکرد متعادل و پشتیبانی نرم‌افزاری طولانی‌مدت.

پردازنده‌ی توانمند آن برای مدلی با این برچسب قیمتی برگ برنده‌‌ای جدی است و به A07 اجازه می‌دهد از پس اجرای روان برنامه‌های روزمره و حتی برخی بازی‌های نسبتاً سنگین برآید. در کنار آن، نمایشگر ۹۰ هرتزی تجربه‌ای نرم و روان ارائه می‌دهد، هرچند وضوح پایین و ماهیت LCD پنل باعث می‌شود کیفیت رنگ و کنتراست در حد گوشی‌های میان‌رده‌ی گران‌تر نباشد.

دوربین A07 کیفیت خوبی دارد اما در حد یک گوشی اقتصادی؛ در نور کافی قابل‌اتکا و در شب ضعیف. اسپیکر هم بیش از آن‌که برای لذت موسیقی مناسب باشد، برای تماس و پخش ساده‌ی محتوا کاربرد دارد. طراحی تمام‌پلاستیکی و سطح لکه‌پذیر قاب پشتی شاید جذابیت چندانی نداشته باشد، اما در عوض وزن دستگاه متعادل و کیفیت مونتاژ مطلوب به نظر می‌رسد.

بزرگ‌ترین امتیاز Galaxy A07 پشتیبانی نرم‌افزاری شش‌ساله است که کمتر در رقبای هم‌قیمت دیده می‌شود. چنین تعهدی از سوی سامسونگ، این گوشی را به گزینه‌ای مطمئن برای کاربرانی تبدیل می‌کند که نمی‌خواهند هر سال گوشی خود را عوض کنند و به‌دنبال دستگاهی ساده، پایدار و قابل‌اعتماد هستند.

در مجموع، گلکسی A07 انتخابی هوشمندانه برای کسانی‌ محسوب می‌شود که می‌خواهند با کمترین هزینه، تجربه‌ای نزدیک به میان‌رده‌های بازار داشته باشند. نه گوشی‌ای سریع و پرزرق‌وبرق، بلکه ابزاری عملی، بادوام و منصفانه که در دنیای شلوغ گوشی‌های اقتصادی، بیشتر از ظاهر، به کارکرد اهمیت می‌دهد.