بررسی آیفون ۱۷؛ همانی که آرزویش را داشتیم!

بالاخره انتظار به پایان رسید. 

اپل سال‌ها یکی از ابتدایی‌ترین و استانداردترین ویژگی‌های گوشی هوشمند را گروگان گرفته بود؛ نمایشگر ۱۲۰ هرتزی؛ آن هم چندین و چند سال پس از آنکه گوشی‌های میان‌رده و گاهی اقتصادی اندرویدی به پنل‌های ۹۰ یا ۱۲۰ هرتزی روی آورده بودند.

تا همین پارسال اگر آیفون ۸۰۰ دلاری می‌خریدید، نمایشگر ۶۰ هرتزی تحویل می‌گرفتید؛ موضوعی که شاید حیاتی نبود؛ اما باعث کل‌‌کل‌ها و تمسخرهای بی‌پایانی بین دوستان و آشنایان می‌شد و هیچ توجیه قابل‌دفاعی هم برایش وجود نداشت.

امسال به نظر می‌رسد اپل تمام قوانین گذشته‌ی خود را زیر پا گذاشته است؛ آیفون ۱۷، نه‌تنها آن شکاف غیرمنطقی و احمقانه بین مدل پایه و پرو را پر کرده، بلکه در چند مورد دیگر هم از انتظارات فراتر رفته و ویژگی‌هایی را ارائه می‌دهد که تا پیش از این، تصور وجود آن‌ها در مدلی غیر از پرو، غیرممکن بود.

شاید بتوان گفت برای اولین بار در تاریخ، انتخاب مدل پایه‌ی آیفون به معنای مصالحه‌های بزرگ، پشیمانی بعد از خرید و شنیدن سرکوفت از دوستان اندرویدی که با هزینه‌ی کمتر، گوشی‌های لوکس‌تری دارند، نیست؛ اما آیا همین موارد کافی است تا خرید آیفون ۱۷ را ارزشمند کند؟ 

بزرگ‌ترین و هیجان‌انگیزترین ارتقای آیفون ۱۷، بدون‌شک نمایشگر آن است. اپل بالاخره کوتاه آمد و نرخ نوسازی ۱۲۰ هرتز را به مدل پایه آورد؛ همان تغییری که منتقدان و کاربران سال‌ها انتظارش را می‌کشیدند و اپل را به‌خاطر محدودکردنش به مدل‌های پرو، سرزنش می‌کردند.

شاید اگر سال‌ها کاربر مدل‌های پایه بوده‌اید، نمایشگر ۶۰ هرتزی برایتان کاملا عادی شده باشد و بگویید همین هم کار را راه می‌اندازد؛ اما اگر آیفون ۱۷ را کنار نسل قبل بگذارید، متوجه تغییرات آن می‌شوید. تفاوتِ سرعت و نرمیِ انیمیشن‌ها هنگام اسکرول در اینستاگرام یا جابه‌جایی بین منوها، به‌قدری محسوس است که تازه متوجه می‌شوید جای خالی‌اش چقدر حس می‌شد. درواقع،‌ این ارتقا آن‌قدر ضروری بود که باید پرسید چرا اپل برای چنین قابلیت ساده و استانداردی، این‌همه سال منتظرمان گذاشت؟

البته با پنل ۱۲۰هرتزی آیفون ۱۷، ماجرا فقط به روانی تصویر ختم نمی‌شود؛ پنل LTPO با کاهش نرخ نوسازی به یک هرتز، بالاخره قابلیت محبوب «نمایشگر همیشه‌روشن» را به مدل پایه آورده است.

قابلیت AoD دقیقا مثل نسخه‌های پرو عمل می‌کند؛ یعنی ساعت و ویجت‌ها همیشه با نور کم جلوی چشمتان هستند. خوشبختانه دستتان برای شخصی‌سازی هم باز است و اگر طرفدار ظاهر مینیمال هستید، می‌توانید تصویر زمینه را کامل حذف کنید.

به‌طور دقیق‌تر، عمر باتری نسبت‌به نسل قبل، به‌طور غیرمنتظره‌ای بهتر شده است. در آزمون پخش ویدئو با حدود ۱۸درصد بهبود و در استفاده‌ی گیمینگ با نزدیک‌به ۲۹درصد دوام بیشتر روبه‌رو هستیم؛ عددهایی که روی کاغذ شاید خیلی نجومی به‌نظر نرسند؛ اما در استفاده‌ی واقعی خودشان را نشان می‌دهند.

در تست‌های زومیت، آیفون ۱۷ با استفاده‌ی سنگین (ترکیبی از شبکه‌های اجتماعی، عکاسی و کمی بازی) یک روز کامل را به‌راحتی دوام آورد و حتی تا حوالی ظهر روز بعد هم هنوز شارژ داشت؛ بنابراین برای اغلب کاربران، نگرانی همیشگی «نکند شارژم تا شب نرسد» منتفی است.

جالب اینکه ظرفیت باتری فقط حدود ۳٫۷درصد افزایش پیدا کرده و از ۳۵۶۱ به ۳۶۹۲ میلی‌آمپرساعت رسیده است؛ بنابراین این جهش چشمگیر در شارژدهی را بیشتر باید پای بهینه‌سازی‌های تراشه‌ی A19 و مدیریت هوشمند مصرف انرژی گذاشت.

از طرف دیگر، سرعت شارژ هم بالاخره به‌سطح قابل‌قبولی رسیده؛ با یک شارژر ۴۰ واتی، باتری آیفون ۱۷ در مدت یک ساعت و ۱۰ دقیقه از صفر به ۱۰۰ درصد می‌رسد؛ این سرعت حدودا دوبرابر سریع‌تر از آیفون ۱۶ است و عملا با مدل ۱۷ پرو برابری می‌کند.

پیش‌از بستن پرونده‌ی نمایشگر، این را هم بگویم که با باریک‌تر شدن ۳۶درصدی حاشیه‌ها و بدون تغییر محسوس در ابعاد گوشی، یک صفحه‌ی بزرگ‌ترِ ۶٫۳ اینچی در اختیار داریم که حسابی خودنمایی می‌کند و احتمالا اولین چیزی است که پس‌از در دست گرفتن گوشی، متوجه‌اش می‌شوید.

در تست‌های زومیت، نمایشگر آیفون ۱۷ عملکرد بسیار خوبی داشت. روشنایی نقطه‌ای در محتوای HDR به عدد خیره‌کننده‌ی ۳۳۱۰ نیت می‌رسد؛ بنابراین جهش ۷۳درصدی نسبت‌به نسل قبل را شاهد هستیم؛ این دقیقا همان میزان روشنایی است که در مدل پرو می‌بینیم.

البته روشنایی دستی کمی افت کرده و به ۹۵۲ نیت رسیده؛ اما اپل با اضافه‌کردن پوشش ضدبازتاب جدید که تا ۳۳درصد جلوی رفلکس نور را می‌گیرد، این کمبود را جبران کرده است تا خوانایی زیر نور خورشید عالی باشد.

در بخش دقت رنگ هم، پنل آیفون ۱۷ با میانگین خطای ۰٫۸ در فضای رنگی sRGB، بهبودی حدودا ۲۴درصدی را نسبت‌به نسل قبل به نمایش می‌گذارد و عملکردی مشابه مدل پرو دارد. همانند اغلب محصولات اپل، آیفون ۱۷ هم در زمینه‌ی نمایش دقیق رنگ‌ها حریف می‌طلبد!

خلاصه اینکه مرز بین مدل معمولی و پرو در بخش نمایشگر عملا محو شده است و شما با خرید مدل پایه، همان کیفیت تصویر مدل ۱۲۰۰ دلاری را تحویل می‌گیرید.

حالا که نمایشگر آیفون ۱۷ به سطح مدل‌های پرو رسیده، احتمالا می‌پرسید: «پس چرا باید پول بیشتر برای مدل پرو بدهیم؟» به‌خاطر لنز تله‌فوتو. اگر عکاس حرفه‌ای هستید و به زوم‌های اپتیکال و پرتره‌های ۱۰ برابری نیاز دارید، جای خالی لنز سوم در این گوشی به‌شدت حس می‌شود؛ اما برای ۹۰ درصد کاربران، ترکیب دوربین‌های آیفون ۱۷ راضی‌کننده است.

دوربین اصلی با حسگر ۴۸ مگاپیکسلی‌‌اش، خروجی‌های ۲۴ مگاپیکسلی با جزئیات عالی ثبت می‌کند؛ اما خبر جذاب‌تر، ارتقای دوربین اولتراواید است که حالا به همان حسگر ۴۸ مگاپیکسلی «فیوژن» مدل‌های پرو و پرو مکس مجهز شده؛ بدین‌ترتیب عکس‌های فوق عریض هم به‌صورت پیش‌فرض با وضوح ۲۴ مگاپیکسل ثبت می‌شوند.

مهم‌ترین ارتقای دوربین آیفون ۱۷، در جلوی گوشی اتفاق افتاده است؛ اپل امسال تمام مدل‌ها را به سیستم سلفی جدید «سنتر استیج» مجهز کرده که از حسگر منحصر‌به‌فرد «چند‌وجهی» استفاده می‌کند.

حسگر دوربین سلفی برخلاف حسگرهای مستطیلی رایج، فرمی مربعی دارد تا وقتی گوشی را عمودی گرفته‌اید و تکی سلفی می‌گیرید، دوربین برش عمودی ۱۸ مگاپیکسلی با نسبت 4:3 از مرکز حسگر جدا کند؛ اما به‌محض اینکه دوستتان وارد کادر شود، دوربین بدون اینکه گوشی را بچرخانید، به‌طور خودکار میدان دید را گسترش می‌دهد و یک شات عریض ثبت می‌کند.

اگر فقط به مشخصات روی کاغذ نگاه کنیم، سخت‌افزار دوربین اصلی دست‌نخورده باقی مانده؛ بااین‌حال، در خروجی نهایی، تفاوت‌های ظریفی به‌چشم می‌خورد. عکس‌های آیفون ۱۶ کمی تخت و بی‌روح به نظر می‌رسند؛ درحالی‌که آیفون ۱۷ با افزایش کنتراست و ثبت عمیق‌تر سایه‌ها، به تصاویر بُعد می‌دهد. رنگ‌ها گرم‌تر و با اشباع بیشتر ثبت می‌شوند که شاید کمی از واقعیت دور باشد؛ اما اینستاگرامی‌تر و چشم‌نوازتر است.

گالری عکس‌های دوربین اصلی

تفاوت فنی‌تر زمانی مشخص می‌شود که روی بافت‌های ریز مثل آسفالت یا آجرهای تصاویر زیر زوم کنید. آن نرمی که در عکس‌های نسل قبل بود، حالا کمی شارپ‌تر با نویز کمتر شده؛ کنترل هایلایت‌ها هم بهبود یافته است و دیگر از سوختگی تصویر در بازتاب‌های شدید خبری نیست.

در مجموع، با اینکه انقلاب بزرگی در دوربین اصلی آیفون ۱۷ رخ نداده، می‌توان گفت کیفیت خروجی چیزی حدود ۱۵درصد نسبت‌به آیفون ۱۶ بهتر شده است.

در بخش اولتراواید، دست‌کم روی کاغذ، شاهد خانه‌تکانی اساسی هستیم؛ اپل بالاخره حسگر ۱۲ مگاپیکسلی قدیمی را بازنشسته کرد و به سراغ حسگر ۴۸ مگاپیکسلی جدید رفته است تا خروجی تصویر با دوربین اصلی هم‌سطح شود.

برتری مدل جدید فقط زمانی خودنمایی می‌کند که روی جزییات ریزی مثل شاخ‌وبرگ درختان زوم کنید؛ آنجاست که می‌بینید بافت‌ها کمی شارپ‌تر شده و از آن حالت آبرنگی نسل قبل فاصله گرفته‌اند. درنهایت، اگر به دنبال تفاوت فاحش هستید، اینجا پیدایش نمی‌کنید؛ چرا که اپل بیشتر روی یکدست‌سازی رزولوشن تمرکز داشته تا خلق یک تغییر انقلابی.

به‌لطف فوکوس خودکار در دوربین اولتراواید، عکاسی ماکرو هم دردسترس است؛ اما اینجا هم همان تِم رنگی گرم وجود دارد که گاهی باعث می‌شود رنگ‌ها کمی از واقعیت فاصله بگیرند.

در بحث جزییات و ثبت بافت‌های ریز هم هر دو گوشی عملکرد کاملاً یکسانی دارند. تنها تفاوت اینجاست که آیفون ۱۷ با بالا بردن کنتراست و غلظت رنگ، سعی می‌کند تصویر را در نگاه اول جذاب‌تر و خوش‌رنگ‌ولعاب‌تر جلوه دهد.

شاید تعجب کنید اگر بگویم مهم‌ترین تغییر دوربین سلفی، عملا هیچ تأثیری روی کیفیت بصری عکس‌ها نداشته است؛ اگرچه رزولوشن خروجی از ۱۲ به ۱۸ مگاپیکسل رسیده، در عمل جهش خاصی در سطح جزییات و بافت‌ها نمی‌بینیم. پیکسل‌های اضافه دست اپل را باز گذاشته‌اند تا انعطاف‌پذیری لازم برای کراپ‌کردن کادر را داشته باشد، بدون اینکه کیفیت تصویر افت کند. البته لنز وایدتر برای ثبت عکس‌های افقی و عمودی با میدان دید وسیع‌تر نیز به‌کمک دوربین می‌آید.

در بحث رنگ هم، داستان دوربین‌های اصلی تکرار شده و پوست صورت کمی گرم و متمایل به قرمز ثبت می‌شود. بااین‌حال، قابلیت سنتر استیج و Dual Capture که اجازه می‌دهد هم‌زمان با دوربین جلو و عقب فیلم‌برداری کنید، احتمالا بتواند نظر برخی از کاربران را به خود جلب کند.

وقتی نور محیط کم می‌شود، دوربین اصلی همچنان قدرتمند ظاهر می‌شود. مدیریت منابع نوری و تعادل بین سایه‌ها و روشنایی‌ها عالی است و جز کمی نویز روی سطوح صاف، ایرادی نمی‌توان گرفت؛ البته می‌دانیم که لنز‌های آیفون ۱۷ مانند سایر آیفون‌ها در مواجهه با منابع نوری نقطه‌ای در شب به‌شدت ضعف دارد و انعکاس این نورها چندین مرتبه در عکس تکرار می‌شود.

اگر عکس‌ها را کنار آیفون ۱۶ بگذارید، تفاوت‌ها تقریبا به صفر می‌رسد؛ مثلا اگر روی متن‌های ریز مجله یا بافت دیوار زوم کنید، می‌بینید که هر دو گوشی با مهارتی یکسان نویز را حذف کرده‌اند بدون اینکه تصویر آبرنگی شود. حسگر نسل قبل به اندازه‌ی کافی بزرگ بود و اینجا عملا برتری محسوسی برای مدل جدید وجود ندارد.

اما داستان دوربین اولتراواید در شب، کمی عجیب و حتی ناامیدکننده می‌شود. حسگر ۴۸ مگاپیکسلی جدید که در روز عملکرد خیلی خوبی داشت، در تاریکی رنگ می‌بازد و برتری‌اش را از دست می‌دهد. عکس‌ها نویز زیادی دارند و جزئیات فدای تاریکی می‌شود.

وقتی نوبت به عکاسی پرتره (با کراپ دیجیتال دو برابری که اپل ادعا می‌کند عکسی با کیفیت دوربین تله‌فوتوی معادل این بزرگ‌نمایی ثبت می‌کند) می‌رسد، پردازنده‌ی گوشی را با سخت‌ترین چالش ممکن روبه‌رو کردیم: سوژه‌ای با موهای فرفری و پراکنده که کابوس الگوریتم‌های تشخیص لبه است.

در آیفون ۱۶، اگرچه تفکیک سوژه از پس‌زمینه بد نیست، لبه‌ها کمی خشن دیده می‌شود؛ تارهای مو یا زیادی تیز شده‌اند یا ناگهان در پس‌زمینه محو شده‌اند؛ اما در آیفون ۱۷ اوضاع کمی بهتر است. نه اینکه مشکل کاملا حل شده باشد؛ اما الگوریتم حالا بهتر عمل می‌کند و گذار از فوکوس به تاری را بسیار ملایم‌تر انجام می‌دهد.

اگر روی سبیل‌ها و بافت سینه‌ی گربه زوم کنید، می‌بینید که تفکیک تارها بسیار دقیق انجام شده و خبری از آن حالت مصنوعی و لیز شدن تصویر نیست. حتی بافت زبر دیوار سیمانی و سایه‌روشن‌های ریزِ روی آن به‌خوبی حفظ شده‌اند.

برای عکاسی روزمره و خیابانی، زوم ۲برابری آیفون ۱۷ نمره‌ی قابل‌قبولی می‌گیرد؛ اما در نور کم، تصاویرِ زوم‌شده سریعا تخت و نویزدار می‌شوند. اگر هم هوس استفاده از زوم دیجیتال ۱۰ برابری به سرتان بزند، خروجی نهایی بیشتر شبیه به یک نقاشی آبرنگیِ تار خواهد بود تا یک عکس باکیفیت.

مسئولیت پردازش در آیفون ۱۷، برعهده‌ی تراشه‌ی جدید A19 است. این نسخه، پسوند «پرو» را یدک نمی‌کشد؛ اما با عملکرد تک‌هسته‌ای فوق‌العاده و بهبود ۱۴درصدی در بخش چند‌هسته‌ای، همچنان بسیاری از پرچمداران اندرویدی را به چالش می‌کشد.

تراشه‌ی A19 بر پایه‌ی لیتوگرافی ۳ نانومتری نسل سوم TSMC تولید می‌شود و میزبان حدود ۲۴ میلیارد ترانزیستور است؛ یعنی ۳ میلیارد بیشتر از تراشه‌ی A18 آیفون ۱۶. تراکم بالاتر ترانزیستورها اجازه می‌دهد پردازش‌های پیچیده با مصرف انرژی بهینه‌تری انجام شوند.

اپل در بخش گرافیک به ۵ هسته بسنده کرده است؛ درحالی که مدل پرو ۶ هسته دارد؛ البته این ۵ هسته از نسل دوم معماری گرافیکی اپل هستند که نسبت‌به آیفون ۱۶، کارایی بهتری در رهگیری پرتو و پردازش سایه‌ها دارند.

تغییر نامحسوس دیگر هم در بخش حافظه رخ داده است؛ اگرچه ظرفیت رم همان ۸ گیگابایت باقی مانده، تکنولوژی آن به LPDDR5X ارتقا پیدا کرده که پهنای باند بالاتری نسبت‌به حافظه‌های قدیمی آیفون ۱۶ دارد. رم ۸ گیگابایت هم شاید فعلا برای کاربری روزمره کافی باشد؛ اما در آینده برای پردازش‌های سنگین هوش مصنوعی محدودیت ایجاد می‌کند.

در بحث گرافیک، فاصله با مدل‌ پرو کاملا قابل پیش‌بینی است؛ چون A19 Pro هسته‌های گرافیکی بیشتر و قوی‌تری دارد؛ اما پیشرفت نسلی کاملا به‌چشم می‌آید. در نتایج بنچمارک‌ها،‌ نرخ فریم بازی‌ فقط حدود ۱۶درصد بهتر شده، اما توان محاسباتی گرافیکی به‌لطف اضافه‌شدن شتاب‌دهنده‌های سخت‌افزاری جدید، جهشی ۳۴درصدی دارد؛ درنتیجه، کارهایی مثل تدوین ویدیو یا پردازش‌های گرافیکی سنگین، بسیار سریع‌تر انجام می‌شوند.

در سناریوی واقعی، بازی سنگینی مثل Delta Force با تنظیمات Ultimate و نرخ ۶۰ فریم‌برثانیه اجرا می‌شود؛ حتی عناوین سنگین‌تری مثل Genshin Impact هم بسیار روان اجرا می‌شوند؛ اما نبود سیستم خنک‌کننده‌ی محفظه‌ی بخار که همچنان در انحصار مدل‌های پرو باقی مانده است، باعث می‌شود گوشی در فشارهای طولانی‌مدت و حتی استفاده‌ی روزمره، داغ شود.

آیفون ۱۷ در تست‌ پایداری عملکرد، شروع قدرتمندتری از نسل پیشین دارد؛ اما پس از گذشت حدود ۱۰ دقیقه، تسلیم حرارت می‌شود و با پایداری حدود ۵۱درصد، تفاوت عملکردی چشمگیری میان این دو نسل مشاهده نمی‌شود.

در تست پایداری CPU هم پردازنده‌ی آیفون ۱۷ پس‌از مدتی فعالیت سنگین، حدود ۲۳ درصد از توان خود را از دست می‌دهد و پایداری آن به حدود ۷۷ درصد می‌رسد. این کاهش توان نشان می‌دهد که تراشه‌ی جدید نیز همانند نسل‌های قبل، همچنان نیازمند راهکارهای بهینه‌تری برای مدیریت حرارت است.

بهترین خبر سخت‌افزاری، ارتقای ظرفیت داخلی است. مدل پایه حالا بدون افزایش قیمت دلاری، با ۲۵۶ گیگابایت ظرفیت عرضه می‌شود که برای بازار جهانی، اقدام تحسین‌برانگیزی به‌حساب می‌آید؛ اما شاید در بازار پرآشوب ایران چندان به چشم نیاید.

درنهایت، درگاه USB-C اگرچه در سرعت شارژ پیشرفت داشته، سرعت انتقال اطلاعاتش همچنان به استاندارد قدیمی USB 2.0 (۴۸۰ مگابیت) محدود شده که در برابر سرعت ۱۰ گیگابیتی مدل‌های پرو، ناامیدکننده است.

طراحی آیفون ۱۷ به‌قدری آشناست که ترجیح دادم در انتهای بررسی به آن بپردازم؛ اپل همچنان به زبان طراحی پنج ساله‌ی خود وفادار مانده که شاید در برابر تغییرات جسورانه‌ی مدل‌ پرو، تصمیم چندان بدی هم نباشد؛ بااین‌حال، با افزایش سایز نمایشگر، بدنه اندکی قد کشیده و باید قید استفاده از قاب‌های آیفون ۱۶ را زد.

ترکیب همیشگی شیشه و آلومینیوم با وزن ۱۷۷ گرمی گوشی، درکنار سرامیک شیلد نسل ۲ و شیشه‌ی مقاوم‌تر در پنل پشتی، تعادل خوبی میان استحکام و سبکی ایجاد کرده؛ طوری که گوشی نه ظرافت شکننده‌ی مدل ایر را دارد، نه سنگینی مدل‌های پرو. رنگ‌بندی پاستلی و مات امسال، به‌ویژه رنگ بنفش اسطوخودوسی و سبز مریم‌گلی، هم جلوه‌ی بصری جذاب‌تری به طراحی تکراری گوشی بخشیده است.

ظاهرا تغییرات مهندسی داخل بدنه، فضای اسپیکرها را تنگ کرده؛ در آیفون ۱۷ حجم صدا نسبت‌به نسل قبل افت محسوسی دارد و همین موضوع باعث می‌شود تا بیس و تریبل، کوبندگی و شفافیت سابق را نداشته باشند. تفکیک صدای خواننده همچنان دقیق است و کنترل دیستورشن در سطح رضایت‌بخشی است؛ اما در مجموع اسپیکرهای آیفون یک گام به عقب برداشته است.

در بخش نرم‌افزار هم خبری از هیجان نیست؛ مگر اینکه بخواهیم دل‌مان را به جذابیت‌های بصری iOS 26 خوش کنیم که البته کاربران مدل‌های قدیمی‌تر هم از آن بی‌نصیب نمانده‌اند؛ اما باید اعتراف کرد که تجربه‌ی رابط کاربری «لیکویید گلس» روی نمایشگر ۱۲۰ هرتزی این مدل، حسی کاملا متمایز و به‌مراتب روان‌تر از گذشته را القا می‌کند.

در سوی دیگر، وضعیت هوش مصنوعی دلسردکننده است؛ اپل اینتلیجنس نه‌تنها پیشرفتی نداشته، بلکه فرسنگ‌ها از رقبای خود عقب مانده؛ این پروژه که قرار بود برگ برنده‌ی اپل باشد، حالا بیشتر به فرصتی سوخته شباهت دارد و حتی اگر به قابلیت‌های هوش مصنوعی روی موبایل اعتقادی نداشته باشید، تماشای تلاش‌های اپل برای کم‌کردن فاصله با رقبا می‌توانست سرگرم‌کننده باشد.

مرجان شیخی

نگاه عمیق به iOS 26؛ همه‌ تغییرات ریز و درشت در یک‌جا

مطالعه '31

پیش‌از شروع بررسی، تصور می‌کردم آیفون ۱۷ خسته‌کننده‌ترین محصول امسال کوپرتینونشین‌ها باشد؛ درحالی‌که مدل‌های پرو با زبان طراحی جدید و البته بحث‌برانگیزشان خودنمایی می‌کردند و عضو جدید خانواده، آیفون ایر، با ظرافت خاصش تمام نگاه‌ها را دزدیده بود، مدل پایه، شانسی برای دیده شدن نداشت؛ اما آیفون ۱۷ با پرکردن شکاف فنی عمیقی که سال‌ها میان مدل‌های معمولی و پرو وجود داشت، حالا به منطقی‌ترین آیفون استاندارد تبدیل شده است.

اما پیشرفت‌هاس آیفون ۱۷ برای کاربر ایرانی چقدر ارزشمند است؟ باتوجه به اختلاف قیمت قابل‌توجهی که این گوشی با مدل پرو دارد، ارزش خرید آیفون ۱۷ فوق‌العاده بالاست. تنها در یک صورت سراغ مدل پرو بروید که لنز تله‌فوتو برایتان حیاتی باشد؛ وگرنه، همین مدل پایه راضی‌تان می‌کند.

اگر کاربر آیفون‌های ۱۲، ۱۳ یا ۱۴ هستید، آیفون ۱۷ نرمال ارتقای ارزشمندی است؛ اما تغییرات برای کاربران آیفون ۱۵ و ۱۶ آنقدری نیست که هزینه‌اش را توجیه کند. از سوی دیگر، خرید آیفون ۱۶ باتوجه به امکانات نسل جدید و اختلاف قیمت، دیگر هیچ توجیه اقتصادی ندارد.

و در آخر، اگر درگیر اکوسیستم اپل نیستید و وفاداری برند ندارید، گلکسی S25 اولترا با قیمت پایین‌تر اما امکانات سخت‌افزاری بیشتر، ارزش خرید به‌مراتب بالاتری نسبت‌به آیفون ۱۷ دارد.