پروازی که به فاجعه ختم شد؛ از هواپیماربایی تا سقوط مرگ‌بار + ویدیو

در تاریخ سوانح هوایی، وقایعی وجود دارند که به‌دلیل ماهیت دراماتیک و درس‌های تلخی که به‌همراه داشتند، برای همیشه ماندگار شده‌اند.

فاجعه‌ی پرواز شماره‌ی ۹۶۱ هواپیمایی اتیوپی (ET961) در ۲۳ نوامبر ۱۹۹۶ (۳ آذر ۱۳۷۵)، یکی از همین رخدادها است؛ داستانی از یک هواپیماربایی خشونت‌بار که به یکی از معدود و مستندترین تلاش‌ها برای فرود اضطراری روی آب در تاریخ هوانوردی منجر شد.

هواپیمای بویینگ ۷۶۷ در مسیر پروازی چندمقصده‌ی خود از آدیس آبابا به آبیجان بود که تنها دقایقی پس از برخاستن از اولین توقفگاه (آدیس آبابا)، توسط سه مرد اتیوپیایی ربوده شد. هواپیماربایان که به‌دنبال پناهندگی سیاسی بودند، با ادعای دروغین داشتن بمب، کنترل هواپیما را در دست گرفتند و یک خواسته‌ی غیرممکن داشتند: پرواز به استرالیا.

Ethiopian Airlines

لئول آباته، خلبان بسیار باتجربه‌ی پرواز، بارها به هواپیماربایان توضیح داد که هواپیما سوخت کافی برای چنین سفری را ندارد و حداکثر می‌تواند تا نایروبی (مقصد بعدی) پرواز کند؛ اما هواپیماربایان که ظاهراً تحت تأثیر مصرف الکل بودند، توضیحات فنی کاپیتان را نپذیرفتند و او را مجبور کردند به سمت شرق، بر فراز اقیانوس هند، پرواز کند.

کاپیتان آباته در تمام این مدت، مخفیانه در امتداد خط ساحلی آفریقا پرواز می‌کرد، به این امید که در یک فرودگاه فرود بیاید. اما هواپیماربایان متوجه شدند و او را مجبور به دورشدن از خشکی کردند. سرانجام، همان‌طور که کاپیتان پیش‌بینی کرده بود، پس از ساعت‌ها پرواز، سوخت هواپیما بر فراز اقیانوس به پایان رسید.

با خاموش‌شدن هر دو موتور، بویینگ ۷۶۷ به یک گلایدر غول‌پیکر تبدیل شد. آباته و کمک‌خلبانش تلاش می‌کردند هواپیما را برای فرود اضطراری روی آب آماده کنند؛ اما هواپیماربایان همچنان در کابین خلبان در حال درگیری فیزیکی با آن‌ها بودند.

Wikimedia

کاپیتان قصد داشت هواپیما را موازی با امواج و در آب‌های کم‌عمق نزدیک ساحل جزایر قمر، در نزدیکی یک هتل ساحلی فرود بیاورد؛ اما درگیری در کابین، تمرکز کامل را از او سلب کرد.

در لحظات پایانی، در حالی که گردشگران حاضر در ساحل از صحنه‌ی سقوط هواپیما فیلم‌برداری می‌کردند، هواپیما نتوانست در زاویه‌ی صحیح با آب برخورد کند. نوک بال چپ ابتدا به آب برخورد کرد و باعث شد هواپیما به شدت بچرخد و بلافاصله متلاشی شود.

از مجموع ۱۷۵ سرنشین (۱۶۳ مسافر و ۱۲ خدمه)، ۱۲۵ نفر (شامل هر سه هواپیماربا) جان باختند. ۵۰ نفر، از جمله کاپیتان آباته و کمک‌خلبانش، به طرز معجزه‌آسایی زنده ماندند.

تحقیقات پس از سانحه، دلیل اصلی مرگ بسیاری از مسافران را فاش کرد که به یکی از مهم‌ترین درس‌های ایمنی پرواز تبدیل شد: بسیاری از قربانیان، جلیقه‌ی نجات خود را پیش از خروج و در حالی که هنوز داخل کابین بودند، باد کرده بودند. هنگامی که آب به سرعت وارد کابین متلاشی‌شده شد، این افراد به‌دلیل شناوری جلیقه‌ها به سقف کابین چسبیدند و نتوانستند خود را به بیرون برسانند و در نهایت غرق شدند.

کاپیتان لئول آباته به‌دلیل مهارت فوق‌العاده‌اش در رساندن هواپیمای بدون موتور به نزدیکی ساحل و نجات جان ۵۰ انسان، به عنوان یک قهرمان شناخته شد.